صد راه نرفته - روز اول

چه راههایی مانده که به آنها امید ببندیم اما هنوز از دست دادنشان را باور نداریم؟ اگر چنین چیزی باشد، دیگر حسرت بی معناست.

یعنی گاهی فکر میکنم از واژه "کاش" بدم می آید. واژه ای که یادآور حسرتهاست. انگار حوصله گذشته دیگر با سرعت دنیای امروز من نمیخواند. نمیدانم چه اتفاقی افتاده اما ترکیبی از حس طمانینه و از دست ندادن فرصت هایی که آدم برای خودش خلق می کند، به زندگی حس تازه ای میدهد. حسی که خودت خلقش کرده ای و گاه سردرگم اش میشوی

به نوعی خودم را برای چالشی بزرگ آماده میکنم. چالش محک زدن وضعیتی تصادفی که میتواند به بهترین شکل برای من پیش برود و البته شکلهای دیگرش هم ممکن است. اما چیزی که شاید از سوی من بدیهی باید باشد، گذاشتن تمام توان برای ایجاد تغییر است. بنابراین، امروز یکی از راههای نرفته را خواهم رفت که پاسخش را نه روز دیگر خواهیم دید. نه روزی که هرکدام یک راه نرفته را در مسیرهای پیش از این میسنجد تا به سرانجامی بزرگ برسد