یک سال، یک بهار: روز صد و بیست و پنجم

یک - در جمع بزرگان رشته ات که می نشینی و فرصت نقد می یابی، نخستین نکته ای که باید بیش از همیشه درنظر بگیری، مزمزه کردن تک تک کلماتت است، پیش از بیان. چرا که حرفهای مرتبطت، با معانی واقعی شان قضاوت می شوند و باقی حرفها بی تعارف کنار گذاشته خواهند شد. در دنیای شلوغ از حرفهای ما، این موقعیتی نادر است.

دو - کسانی که اسمشان را بارها شنیده ای، از حرفها و افکارشان استفاده کرده ای، به سادگی هم صحبت و شنونده های امروزت می شوند. کم کم جای افکار خودت را لابلای حرفهای دیگران می یابی و وقتی حضورت معنا می یابد، یا هنگام صحبت می توانی حضور انسانهایی آشنا و متفکر را لابلای مخاطبان تشخیص دهی، یکی از جذاب ترین بخشهای فضای آکادمیک خودش را نشان می دهد.

سه - این گونه است که بعد از یک کنفرانس خوب و فشرده، انرژی چندانی باقی نمی ماند؛ تجربه ای که در دنیای آکادمیک این روزها هم کمیاب شده است. آن وقت گوشه ای خلوت در کافه ای پرهیاهو برای نوشتن، راحت ترین مسیر برای بازگشت به زندگی عادی است. 

بید و مجنون...