یک سال، یک بهار: روز صد و سی و نهم

یک - هر کس باید برای خودش در زندگی انسانهایی را پیدا کند که بسیار قابل احترام باشند؛ یعنی در هر زمان و مکان که با خودشان یا یادشان مواجه می شود احساس احترام کند. اصلا با آنها همیشه احترام گذاشتن را تمرین کند. به نظرم یافتن و حفظ چنین انسانهایی، نشانه رشد و پختگی است و قرار گرفتن در مسیر خردورزی است.

دو - سخت نیست که به اطرافت نگاه کنی و ببینی آدمها و طرزفکرهایی را که برای تمام مسائل یک نسخه ثابت دارند، به قول معروق یک چکش دارند و همه چیز را میخ می بینند. چنین وضعیتی در زندگی روزمره یعنی ایدئولوژیک شدن، یعنی کنار گذاشتن تدریجی یادگیری و قوه تفکر، فراموشی همه راههایی که کم و بیش به درد می خورند. 

 

سه - گاهی نیاز داریم که حتی در سخت ترین و پیچیده ترین شرایط، اتفاقات غیرمنتظره رخ دهند. انگار آدم باید لحظه هایی به خودش بیاید و بگوید که بس است، قرار نیست همه چیز در اوج آمادگی باشد برای مواجهه با پیچیدگی های بیشتر. شاید اصلا اگر ظرف زندگی را بگیری و کلش را تکان دهی به نظم جدیدی برسد که فکرش را هم نمی کردی. مواظب باشیم که زندگی ها هم فالبی می شوند.

بید و مجنون...