338

مثل همیشه است؛ آخرش هر چه می خواهد بشود، نخواستند و نتوانستم نمی شود! یعنی با هم جمع نمی شوند، کافی است در موردش بلند بلند حرف بزنی تا جنبه های ناپیدایش فرو بریزند، بعد کم کم می بینی که مشکل حرفهایی است که گفته نمی شوند و حجم عظیم دهان باز کردن های بی مقدار است.

 

 مسئله آدمیزاد همین است که دیر و زود به این نقطه می رسد. به این نقطه ای که از اینجا می تواند انگار از بالای یک بلندی به شرایط پیش رویش نگاه کند. هربار هم یادش می رود دست از تقلا بردارد و برود کمی بالاتر، بجای حرفهای انتزاعی رو به سرازیری. اصلا می دانی از کجا می شود ارتباط بین کیفیت حرفها و نتایج عملی شان را دید؟ آنهایی که به پشیزی نمی ارزند از آن جنس اند که هر چه می گویی انگار بیشتر برای گفتن داری. اما آنها که به کارت می آیند، متاعی است که به سکوت نزدیک ترت می کند؛ حرف حساب را زده ای و انگار تنها نیاز به موسیقی متنی باقی مانده که حرف ها را به شیره جان برساند. آره مثل همیشه است؛ آخرش تقلاها از همان جنس است و بزرگتر و بزرگتر میشوی تا یاد بگیری همه اینها می گذرد، هر بار سریع تر از پیش

بید و مجنون...