356

یادش بخیر زمانی که دکتر البدوی در دانشکده مدیریت شریف تغییر سازمانی درس میدادند، اول بحث تغییرات مهندسی شده تری مثل رویکرد ادکار را داشتیم تا بعد برسیم به بحث های نوین تر مثل تغییر در سازمان های یادگیرنده و پیتر سنگه و ...

این روزها کتاب محمد سرافراز پیرامون روایت استعفایش را خواندم، کتابی نچسب که حرف خاصی جز همان چند جمله که بارها بازنشر شده ندارد. اما فارغ از این مساله، سرافراز بارها گله میکند از سنگ اندازی و چوب لای چرخ گذاشتن هایی که در برابر تغییرات وسیع و سریع وی در سازمان صدا و سیما بوجود آمده است. مصاحبه کننده وی را به چالش می کشد که هر تغییری مقاومت هایی دارد و باید بر اساس شرایط خاص هر مجموعه نحوه اعمال تغییر را انتخاب کرد. پاسخ های سرافراز اما تکان دهنده و تا حدی اقتدارگرایانه است، یعنی در مقابل زیردستان که زورش می رسد، حرف از عدم وجود مقاومت، و همراهی همه در برابر تلاش وی برای عدالت خواهی و مقابله با فساد میزند؛ و در برابر مقاومت های خارجی که زورش نمی رسد، کار به گله و نامه نگاری و شکایت و در نهایت استعفا می رسد.

همان حداقل آشنایی سر کلاس، گرچه شاید هیچ وقت به کار تاثیرگذاری از سوی ما نیاید، اما لااقل می تواند جلوی تاثیرپذیری بی دلیل ما را بگیرد