355

وضعیت که خیلی خراب باشد، میشود ایده های ساده را راحت فروخت؛ خیلی هم فرقی ندارد فضا فضای کسب و کار و تبلیغات باشد، یا سیاست و فرهنگ عمومی. یعنی برایم نوعی معیار شده تا سره را از ناسره تشخیص بدهم. کسی که حرف خاص و تازه ای ندارد، همان حرفهای کلیشه ای و بی معنای رایج را در قالب های جدید به خورد مردم می دهد، چرا که هنوز مشکلات مثل گذشته سرجایشان هستند و وضعیت مردم تغییری نکرده، اما یادش رفته که حداقل دیگر گوش مردم از شنیدن چنین حرفهایی پر است

چنین وضعی که پیش آید، انگار چندان نیازی به بحث های پیچیده نیست. همین پوپولیسم فکری را می توان دنبال کرد و از قبلش نانی درآورد و ارتزاق کرد. اما در خاطره حیات فکری یک ملت ریز و درشت حرفها باقی خواهد ماند.

پ.ن. ایده از مطالعه مجله مهرنامه سه سال پیش به ذهنم آمد، آنجا که صادق زیباکلام در پرونده ای پیرامون نابرابری در ایران بعد از انقلاب، و وسط کلی متن تحلیلی و تاریخی خوب، به دعوای بازار آزاد و اقتصاد دولتی بازگشته بود و حرف از لیبرالیسم و بازار به مثابه درمان همه درد میزد.