سی و چهار سالگی

به دور و برت که نگاه می‌کنی می‌بینی چقدر آدم آمدند و رفتند و گلچین روزگار این بار عجب خوش سلیقه بود که در نهایت چندی ماندند. اما بجای اینکه فکر کنم به آنهایی که ماندند و حضورشان غنیمت است، می‌خواهم یک‌بار هم خودم را مرور کنم و شاید مواخذه برای آنها که آمدند و رفتند. برای همه آنها که حضورشان تنها لکه هایی برجای می‌گذارد و هرچه آدم بزرگ تر می‌شود، رهگذران زندگی اش را همه جا می‌یابد و هنر زندگی کردن به آدم می‌آموزد که چطور مرزهایش را تشخیص دهد.

اما همان هایی که رهگذران زندگی اند فرصت دوباره فکرکردن به معنای حضور دیگری را می‌دهند. حضوری که نیاز به ارزیابی خاصی ندارد، خودش غنیمت است و در مقابل این رفت و آمدهای تصادفی معنای خودش را بهتر نشان میدهد